D.14.0006.N.: Arrest 17 april 2015

1. Met een aangetekende brief van 30 mei 2012 bracht pro-stafhouder G de verweerder ervan op de hoogte tegen hem een tuchtonderzoek in te stellen wegens de volgende niet-beperkende feiten:
   
   het niet-beantwoorden van brieven van de stafhouder van 16 juni 2011, 28 oktober 2011 en 30 januari 2012 in de zaak X / D
   het niet-beantwoorden van brieven van de stafhouder van 1 5 september 2011, 28 oktober 2011 en 30 januari 2012 in de zaak V
   het nagenoeg systematisch onbereikbaar zijn voor zijn cliënt V
   onaanvaardbare nonchalance/slordigheid bij de behandeling van het dossier van de erfeniskwestie van de ouder(s) van zijn cliënt V (ondanks beloftes geen enkel initiatief tot wat dan ook te hebben genomen met mogelijke verjaringsproblemen tot gevolg).
   
   Vervolgens liep een tuchtonderzoek.
   Met een brief van 31 augustus 2012 liet pro-stafhouder aan de verweerder weten op grond van de in het kader van het tuchtonderzoek verzamelde gegevens en stukken te hebben beslist het dossier te verwijzen naar de voorzitter van de Tuchtraad.
   
2. Met een aangetekende brief van 18 oktober 2012 werd de verweerder door de voorzitter van de Tuchtraad uitgenodigd om te verschijnen op de zitting van 12 december 2012. De verweerder verscheen evenwel niet.
   
   Bij beslissing van 9 januari 2013, gewezen op verstek, verklaarde de Tuchtraad voor advocaten van de balies van het rechtsgebied van het hof van beroep te Gent de tuchtvervolging toelaatbaar en de vier tenlasteleggingen bewezen. De verweerder werd veroordeeld tot de tuchtstraf van een schorsing van t wee maanden. De verweerder werd bovendien veroordeeld tot betaling van de kosten.
   
   Van de beslissing van 9 januari 2013 werd kennis gegeven met aangetekende brieven van 10 januari 2013.
   
   Met een aangetekende brief van 25 januari 2013 tekende de verweerder verzet aan:
   
   Met een aangetekende brief van 11 februari 2013 werd hij dienvolgens opnieuw opgeroepen om te verschijnen voor de Tuchtraad op 13 maart 2013. Bij beslissing van 10 april 2013 werd het verzet toelaatbaar verklaard en de beslissing van de Tuchtraad van 9 januari 2013 als onbestaande. Opnieuw recht sprekende ten gronde, verklaarde de Tuchtraad de tuchtvervolging toelaatbaar, de tenlasteleggingen 1 tot 4 (waarvan 1 zoals verbeterd) bewezen, en veroordeelde hij de verweerder tot de tuchtstraf van een schorsing van zes weken. De verweerder werd veroordeeld tot betaling van de kosten.
   
   De beslissing van 10 april 201 3 werd met aangetekende brieven van 11 april 2013 ter kennis gebracht.
   
3. Met een aangetekende brief van 25 april 2013 tekende de verweerder hoger beroep aan tegen de beslissing van 10 april 2013.
   
   Bij beslissing van 8 oktober 2013, op verstek gewezen ten aanzien van de verweerder, verklaarde de eerste kamer van de Nederlandstalige Tuchtraad van beroep voor advocaten het hoger beroep ontvankelijk maar ongegrond.
   
   Tegen die beslissing tekende de verweerder verzet aan met een aangetekende brief van 24 oktober 2013.
   
   Bij beslissing van 21 januari 2014 ontvangt de tweede kamer van de Nederlandstalige Tuchtraad van beroep voor advocaten het hoger beroep, verklaart het gegrond en doet de beslissing van de Tuchtraad van 13 april 2013 teniet. Opnieuw wijzende, spreekt de Tuchtraad van beroep de verweerder vrij.
   
   Tegen die beslissing voert de eiser een middel tot cassatie aan.

Het Hof verwerpt het cassatieberoep.